Diane Van der Aa, Cultuurbeleidscoördinator, Centrumverantwoordelijke de oude pastorie Kapelle-op-den-Bos

 

IS ALLES NU GEZEGD ?

 

Als u dit leest, beste kunstliefhebber, hebt u al veel verfijnde indrukken over het werk van Frans Peerlings in het hoofd.  U neemt dit alles door, zoekt naar de waarden van de kunstenaar en zoekt naar datgene wat een mens tot kunstenaar maakt. U wil voelen, vasthouden en begrijpen.  U wil de kunstenaar een plaats geven in uw wereld.  Een mens, die net als u, zijn eigen ik een plaats probeert te geven in dat grote decor dat voor hem de buitenwereld is. 

 

Elke mens heeft een drang om te scheppen, te creëren, om iets door geven, om iets te laten bestaan, om iets te vertellen.  Elke kunstenaar heeft zijn of haar eigen verhaal en elke kunstenaar kiest een manier om dat verhaal weer te geven.  De drang om met kunst bezig te zijn, komt vanuit de ziel en wat vanuit de ziel komt is eerlijk, puur en vol gevoelens.  Het is deze gave die kunstenaars aanzet tot wat zij doen. 

 

Frans Peerlings heeft de gave om de innerlijke wereld die zich meestal in het donker afspeelt, het daglicht te laten zien.   Hij heeft de gave om door de donkere lagen van het bestaan door te dringen.  Hij maakt een opening, soms piepklein, laat het licht haar charmes gebruiken waardoor de meest onmogelijke en diepzinnige taferelen te voorschijn komen.

Vage dingen worden glashelder. 
Grijze dingen krijgen kleur.  
Momenten worden herinneringen en krijgen een plaats in het hart. 
Ervaringen worden verhalen en krijgen een eigen bestaan. 
Oneindig veel beelden die los staan van elkaar en die als ze samen worden gebracht, bouwen op elkaar.  
Beelden die er altijd zijn geweest en die er altijd zullen zijn.
Beelden van de ziel die lekker mijmeren of die schreeuwen om aandacht.  
Als het onbewuste bewust wordt, gaat een hele nieuwe wereld open. 
Niets bestaat dan niet meer. 
Er is altijd iets. 
Iets dat leeft, iets om te vertellen, iets om mee te maken,
Iets om mee te lachen en te huilen.
Er is altijd iemand.
Iemand om te boeien, iemand om van te houden, iemand om mee te praten,
Iemand om mee te lachen en te huilen.
Niets bestaat dan niet meer.

 

Frans Peerlings ziet bewust de onbewuste beelden en ervaringen.  Hij geeft ze vorm en kleur.  Hij koestert en beschermt ze.   Door de gevoelens die daarmee gepaard gaan en door het immens respect voor de natuur, de mens en zijn omgeving komt hij tot de meest intense verhalen op doek.  Dieren kunnen spreken. Mensen kunnen vliegen.  Bloemen kunnen voelen.  Ogen kunnen zien. Oren horen.  Iedereen en alles “luistert”.    Frans Peerlings luistert naar de wereld, luistert naar mensen en naar de natuur.   Hij geeft alles een plaats in het bestaan.  Hij luistert naar de dromen die  worden uitgesproken en naar de woorden die nooit worden gezegd.  Frans laat zich niet vangen aan uiterlijkheden of aan hoge woorden. Hij kan dit alles wegdenken zodat alleen de essentie overblijft.  En deze essentie zet hij “puur” op doek.  Ze wordt tot in de perfectie in de juiste context geplaatst; omringd door elementen die het verhaal opbouwen, ingekleurd met tinten die alles tot leven brengen.  Dit alles maakt dat in elk werk de diepgang van het verhaal primeert. 

 

Het oeuvre van Frans Peerlings vertelt dat hij de wereld rondom hem aanvaardt, het niet altijd begrijpt maar aanvaardt. Vele werken blijven een roep naar innerlijke rust en een zoektocht naar een antwoord  maar het evenwicht is gevonden.  De hardheid wordt zacht en het strakke wordt speels.    

 

Frans is niet bang om diep in de ziel te kijken.  Hij durft naar dromen kijken en ervaart die zo intens dat ook zijn werk een ongelooflijke intensiteit in zich draagt.   Het gevoel en de emoties maken mensen uniek.   Dat gevoel en die emoties op doek kunnen zetten, maakt een kunstenaar uniek.  Frans durft de confrontatie met zichzelf aan en dan wordt de wereld van het onbewuste minder vreemd, zelfs vertrouwd.  De lijnen tussen dromen en realiteit vervagen.  De kracht van het innerlijke wordt duidelijk en is een boek zonder einde.  Het onbewuste wordt bewust.  Begrijpen vervaagd en hoeft echt niet meer.  Belangrijker is het voelen.  Open staan om te voelen en te ervaren, om te zien met de buik.  Dan is het rationeel denken maar een fractie van het geheel.

De intensiteit en de kracht die vanuit het werk van Frans Peerlings stralen, moeten eerst kriebelen in de buik, mogen dan pas uitstralen naar het hart…. Om dan voetstoots binnen te laten in het brein. Het raadsel van het al dan niet begrijpen is dan snel opgelost. 

 

Is alles nu gezegd ?
Er zijn nog zoveel momenten.
Er zijn nog zoveel ervaringen.
Toevalligheden die moeten plaats vinden.
Dromen die moeten gedroomd.
Eindigheden die oneindig worden.
Verhalen die moeten verteld. 

 

 

Met telkens weer een pril begin, een keerpunt
en een onbewuste doorbraak waarvan ik hoop, beste lezer, dat u telkens opnieuw getuige mag zijn. 

 

Diane Van der Aa, co-ordinator of cultural policy, centre responsible of the “Oude Pastorie” Kapelle-op-den-Bos

 

HAS EVERYTING BEEN SAID NOW?

 

If you read this, dear art lover, you already have many refined impressions about Frans Peerlings’ work in mind. You go through all of that, search for the values of the artist and look for that thing that makes a human-being into an artist. You want to feel, hold and understand. You want to give the artist a place in your own world. A human being who, just like you, tries to give his own ego a place in that huge setting that is the outside world to him.

 

Every human-being has the urge to create, to pass something, to let something exist, to tell something. Every artist has his or her own story and every artist chooses a way to pass that story on to others. The urge to be occupied with art, comes from the soul and what comes from the soul is honest, pure and full of emotions. It is that gift that incites artists to do what they do.

 

Frans Peerlings has the gift to bring the inner world, mostly set in the dark, to daylight. He has the gift to penetrate the dark layers of existence. He makes a hole, sometimes a tiny one, let light use its charm, which results in the appearance of the most impossible and deep scenes

 

Vague things become crystal-clear.
Grey things receive colour.
Moments become memories and are placed in the heart.
Experiences become stories and get their own existence.
Lots of images standing on their own and building on each other once they are brought together.
Images that have always been there and that will always remain.
Images of the soul that nicely contemplate or screaming for attention.
If the unconscious becomes conscious, a whole new world opens up.
Nothing no longer exists.
There is always something.
Something that lives, something to tell, something to experience,
Something to laugh about, something to cry for.
There is always someone.
Someone to grow, someone to love, someone to talk to,
Someone to laugh with, someone to cry with.
Nothing no longer exists.

 

Frans Peerlings consciously sees the unconscious images and experiences. He gives them shape and colour. He cherishes them and protects them. By means of the feelings that come along with that and by the immense respect for nature, man and his surroundings, he puts
the most intense stories on canvas. Animals can talk. People can fly. Flowers can feel. Eyes can see. Ears can hear. Everyone and everything ‘listens’. Frans Peerlings listens to the world, listens to people and to nature. He gives everything its place in the existence. He listens to the dreams that are spoken and to the words that have never been said. Frans doesn’t walk into the trap of appearances and important words. He can think it all away so that the essence remains. And it is that essence that he ‘purely’ puts on his canvas. It is perfectly put in the right context; surrounded by elements building the story, coloured with shades that bring everything to life. This results in the fact that the depth of the story prevails in every work.

 

Frans Peerlings’ work says that he accepts the world surrounding him, that he doesn’t always understand it, but that he accepts it. Many works remain a calling for inner peace and a quest for an answer, but he found the balance. The harshness becomes soft and the tension becomes playful.

 

Frans isn’t afraid of looking deep into his soul. He dares to look at dreams and he experiences them so intensely that his work, too, carries an incredible intensity. The sense and the emotions make people unique. To be able to put that feeling and those emotions on canvas, makes an artist unique. Frans dares to confront himself and that way, the world of the unconscious becomes less strange, even familiar. The lines between dreams and reality fade. The power of the inner soul becomes clear and is a book without an ending. The unconscious becomes conscious. Understanding fades and isn’t necessary anymore. It is more important to feel. To be open to feel and experience, to see with your belly. Then, thinking rationally is only a fraction of the entit

 

The intensity and the power radiated from Frans Peerlings’ work, should first tickle in your belly and should then radiate towards the heart…. To, next, let them enter the brain without question. Then, the mystery of whether to understand it or not, is solved quickly.

 

Has everything been said now?
There are still so many moments.
There are still so many experiences.
Coincidences that should take place.
Dreams that should be dreamt.
Finiteness that should become infinite.
Stories that should be told.

 

Again and again, with a very beginning, a turning point

 

And an unconscious breakthrough of which I hope, dear reader, that you will again be able to witness. 

 

Ernest Van Buynder, voorzitter MuHKA.

 

FRANS PEERLINGS: EEN OPEN GEEST, EEN WARM HART

 

De voorbije jaren werden interessante artikels over het werk van Frans Peerlings gepubliceerd door eminente kunstkenners. Er is vooral de monografie uit 2002 getiteld “Frans Peerlings – FRAPEE – Schilder van het onbewuste” met een basistekst van Frans J. Wauters.  Hij verwijst hierbij terecht naar de psychoanalyse van Sigmund Freud en naar de analytische psychologie van C.G. Jung.  De monografie bevat ook nog citaten van Meester Gilbert Putteman en van Guido Van Den Bogaert en gedichten van Walter Perk, die goed de sfeer weergeven van de schilderijen.  Een vroegere publicatie (2000) over de schilder onder dezelfde titel geeft teksten weer van genoemde auteurs, maar ook originele bijdragen van mijn vriend Paul Berckx, ere-administrateur-generaal van het ministerie van de Vlaamse Gemeenschap, en van kunstcritici Jean-Pierre De Bruyn, Rob Goswin en Fons de Bleser.

 

Wat kan ik nog origineel toevoegen aan deze kunstbeschouwingen?  Gewoon een eigen invalshoek, het waarom van mijn appreciatie voor het werk van Frans Peerlings.

 

Deze kunstenaar werkt met een open geest en een warm hart.  Ik heb hem leren kennen door zijn en mijn vriendschap met wijlen Geo Sempels, een van de kernfiguren van de Belgische abstracte kunst na de Tweede wereldoorlog.

 

Frans Peerlings studeerde aan de Rijkstechnische Normaalleergangen te Mechelen.  Zijn eerste tentoonstelling hield hij in 1988 in Galerij De Witte Vlag te Rijmenam met kunstschilder Staf Gillé als conservator.  Er volgden individuele en groepsexposities in België, Frankrijk, Zuid-Korea, Italië en Nederland.

 

Frans Peerlings heeft in de loop der jaren een eigen stijl ontwikkeld, gestoeld op een inhoudelijk programma.  In zijn studie “Psychologie en dromen” heeft de kunstenaar het verschijnsel van de droom verduidelijkt.  Meteen geeft hij het kader weer waarin zijn plastisch werk moet gesitueerd worden: het surrealisme van de oorsprong tot heden, in zijn diverse vormen.  André Breton, de paus van het surrealisme, heeft dit treffend verwoord: “Het surrealisme berust op het geloof in de superieure werkelijkheid van bepaalde vormen van voorheen veronachtzaamde associaties, in de almacht van de droom, in het belangeloze spel van de gedachten.”  Het oeuvre van Frans Peerlings kan niet beter omschreven worden dan door die woorden.

 

Een recent werk van Frans Peerlings “Metamorfose” (olie op doek – 80 x 60cm – 2004) biedt mij een andere sleutel tot beter begrip van zijn werk.  De Metamorfosen is het meesterwerk van de Romeinse dichter Ovidius (43 v. Chr. Tot 17 n. Chr.).  In dit werk worden de talrijke gedaanteverwisselingen uit de mythologie van Grieken en Romeinen met een meesterlijke pen tot één geheel aaneengeregen.  Mensen of goden worden veranderd in dieren, bomen of planten.  Maar deze metamorfoses, die in feite eeuwig moeten duren, stopten ten tijde van Augustus.  Frans Peerlings brengt er een actuele geschilderde versie van anno 2004.

 

De werken van Frans Peerlings zeggen veel meer over hemzelf en het onbewuste.  Maar bij het kijken nog veel meer over uzelf.  En is dit niet de bedoeling van kunst. 

 

 

Uit brochure “20 jaar Frans Peerlings”.  Uitgave Cultureel Centrum Mechelen 2005.

 

Ernest Van Buynder, chairman MuHKA

 

FRANS PEERLINGS: AN OPEN MIND, A WARM HEART

 

During the past years, interesting articles about the work of Frans Peerlings have been published by prominent art connoisseurs. There is especially the monograph of 2002 titled “Frans Peerlings – FRAPEE – Schilder van het onbewuste” (Frans Peerlings – FRAPEE – Painter of the unconscious) with a basic text written by Frans J. Wauters. In that work, he correctly refers to Sigmund Freud’s psycho-analysis and to C.G. Jung’s analytic psychology. In addition, the monograph contains quotes by Master Gilbert Putteman and by Guido Van den Bogaert and poems by Walter Perk, which all very well represent the atmosphere of the paintings. An earlier edition (2000) about the painter with the same title shows texts of famous authors, but also contains original contributions of my friend Paul Berckx, honorary Administrator General of the Ministry of the Flemish Community and of the art critics Jean-Pierre De Bruyn, Rob Goswin and Fons de Bleser. What else can I add to those art reviews? Just my own point of view, the reason of my appreciation for Frans Peerlings’ work.

 

This artist works with an open mind and a warm heart. I met him because of mine and his friendship with the late Geo Sempels, one of the main characters in Belgian abstract art after the Second World War.

 

Frans Peerlings studied at the Rijkstechnische Normaalleergangen in Mechelen. His First exhibition was organised in 1988 in the gallery “De witte vlag” in Rijmenam, together with art painter Staf Gillé as a curator. Individual and group exhibitions followed in Belgium, France, South Korea, Italy and the Netherlands.

 

During all those years, Frans Peerlings has developed his own style, based on a content-wise programme. In his study “Psychology and Dreams”, the artist explained the phenomenon of the dream. He immediately gives the framework in which his plastic work should be situated: surrealism from origin to this present, in its diverse forms. André Breton, the pope of surrealism, marvellously put this into words: “Surrealism is based on the belief in the superior reality of certain shapes of previously neglected associations, in the absolute power of the dream, in the unselfish play of thoughts.” Frans Peerlings’ work cannot be described any better than by means of those words.

 

A recent work of Frans Peerlings “Metamorfose” (Metamorphosis, oil on canvass – 80 x 60 cm – 2004) offers me another key to a better understanding of his work. The “Metamorfose” is a master piece of the roman poet Ovidius (43 BC until 17 AD). In this work, numerous metamorphoses from the Greek and Roman mythology are written together with a masterly pen. People or gods are changed into animals, trees or plants. Those metamorphoses, however, which should in fact last forever, stopped in the time of Augustus. Frans Peerlings brings a current painted version of it in 2004.
Frans Peerlings’ works tell you much more about himself and the unconscious. But when looking at them, they even tell you more about yourself. And that is not art’s intention.

 

 

Source: brochure “20 jaar Frans Peerlings” (20 years Frans Peerlings). Edition Cultural Centre Mechelen 2005.

 

Francis Verdoodt – verteller en inspecteur kunstonderwijs.

 

DICHTERLIJK

 

Dames en heren,

 

'Het is goed dat je in de namiddag komt, dan is het licht in mijn atelier het mooist.' 
Ik ging dus in de namiddag. 
Die namiddag regende het. Of het had net geregend. De trap naar zijn atelier was gevaarlijk glad. 
Maar het atelier opende een heldere, warme wereld van droom en werkelijkheid. 
Herkenbaar in zijn figuren, maar uniek en overweldigend in de rust van de onrust, in de voortdurende wisseling van werkelijkheid, studie en droom. 
Tussen de trouwe ezel, het vertrouwde doorleefde palet, de ervaringen, het denken, de boeken en de fantasie. 
Ver-wonder-ing. 
Het overrompelende atelier van een kunstenaar.

 

Ik droeg nog kleine kleren en ik lag
lang uit met moeder in de warme hei;
de wolken schoven boven ons voorbij
en moeder vroeg wat ik in de wolken zag.

En ik riep: Scandinavië en: eenden
daar gaat een dame met een herder;
de wond'ren werden woord en dreven verder
maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.

 

Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek
ofschoon de hemel vol van wolken hing;
ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.

 

Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
en wijst me wat hij in de wolken ziet;
nu schei ik zelf en zie in het verschiet
de verre wolken waarom moeder schreide…

 

Zo dichtte Martinus Nijhoff verwonderd over de wolken. Nee, véél méér dan wolken zijn het.

 

Het is de gelaagdheid van elke lucht. Van elk licht. De gelaagdheid van elk beeld in een gedicht, in een verhaal.
Zoals de toevallige kolom van licht die de schilder boven de Dijlevlakte zag oprijzen. Uniek, onvergetelijke zoninval. En tegelijk zo vanzelfsprekend gewoon.

 

Lucht is ook adem. En leven.
Licht is helder of mat.
Vuur brandt buiten of binnen. Of allebei.
Aarde ligt er kleurloos bij en draagt toch geheimen in alle vormen: gegrond in of op de grond
Water kabbelt en stroomt van de beek tot de zee. Het vertelt ons onbewust kleine en grootse verhalen.

 

De kunstenaar heeft de geschiedenis gelezen en gestudeerd. 
Zijn fantasie eraan toegevoegd. 
Figuren: eerst in woorden beschreven, daarna scherp gevat in ovalen en ringen. 
Tot zijn eigen verbazing is de fantasie plots weer herkenbaar geworden: dezelfde universele symbolen voor elke mens, op elke plaats, in elke tijd.

 

MUSEE DES BEAUX ARTS       Wystan Hugh Auden (1907 – 1973)               

 

In het lijden vergisten zij zich nooit,
de oude meesters: hoe goed begrepen zij
de plaats ervan onder de mensen, hoe het gebeurt
als iemand anders zit te eten, een raam
opent of verveeld wegloopt;
hoe, terwijl de ouderen eerbiedig, gespannen wachten
op de wonderbare geboorte, er altijd kinderen moeten zijn
die het niets kan schelen wat er aan de hand is, schaatsend
op een vijver aan de rand van het bos.

 

Zij vergaten nooit
dat zelfs het vreselijkste martelaarschap
zich ergens terzijde
moet  afspelen, in een hoek, een rommelige plek
waar de honden doorgaan met hun hondeleven
en het  paard van de beul
zijn onschuldig achterste schuurt aan een boom.

Of Brueghels Icarus bijvoorbeeld:
hoe alles volkomen op zijn gemak
zich afkeert van het onheil;
misschien heeft de ploeger
de plons gehoord, de verloren schreeuw,
maar voor hem was de mislukking van geen belang;
de zon scheen gewoon
op de witte benen die verdwenen
in het groene water,
en het  dure, fijn getuigde schip dat toch
iets verrassend moet hebben gezien,
een jongen die uit de lucht viel,
moest ergens heen en zeilde rustig voort.

                                                       ______________________________

 

Op het schilderij van Brueghel staat gans de mens. In zijn 4 voorouderlijke beroepen: boer, herder, visser en jager. Maar zij leven hun gewone leven voort, terwijl Icarus: de dromer, de fantast, eindelijk zijn droom wil realiseren: met wassen vleugels naar de zon vliegen. Hij vliegt, maar hij stort neer.
Authentieke dramatiek en steeds weer ontroerend echt.
Eénduidig en alles-omvattend tegelijk.
Zo heb ik ook het werk van Frans Peerlings ervaren. Even verbluft over het imposante geheel. Daarna met spitse aandacht voor alles wat zo wonderbaar gebeurt: hier en nu, op de aarde, in het water en in de lucht.
A-ha! De aha-erlebnis.
Telkens weer.

 

Het is een gestage opbouw van persoonlijke ervaringen, van muziek, literatuur en beeldende kunst.
Zo tekent hij zich een wereld; verrassend en herkenbaar tegelijkertijd.
Tekens die opgebouwd worden en die kleur krijgen. En tenslotte in een kleurige wereld worden geplaatst.
Binnen de begrenzing van zichzelf opgelegde afmetingen.
Eerst is er de creatieve impuls. De artistieke daad.
De uitleg komt later.
Of anders: ook wel eens in de vorm van proza of poëzie.

 

We denken heel bewust volgens eigen inzichten.
Bewust, intens, maar dus ook beperkt.
Het onbewuste is veel groter en rijker. Complexer ook.
Het heel persoonlijk onbewuste is een rijke voedingsbodem die een soms onverwachte helderheid schept.

 

De aha –erlebnis, de ontroerende herkenning als we soms zomaar ergens over een plein lopen, een gebouw zien, een beeld ervaren. Een vreemde mens ontmoeten in Montauban.
Toeval of niet.
Eindelijk voor een Egyptische beeld staan. En het vanzelfsprekend vinden.
Het staat ook al een leven in ons geheugen gegrift.
De diepe smaak van eerlijke druiven ervaren in een glas wijn.

 

We kennen en her-kennen dit in de diepten van onszelf.

 

De kunst-genieter ziet, kijkt, ervaart, confronteert het werk met zijn eigen bewuste kennis en de immense wereld van zijn eigen onbewuste rijkdom. Hoewel.
Het is toch ook de rijkdom van een persoonlijkheid met zoveel ervaring, zoveel studie, lectuur en ontmoetingen.
Voeg bij de titel telkens uw persoonlijke visie bij deze van Frapee.
Neem er de tijd voor. Vandaag en graag ook later.

Dames en heren, deze tentoonstelling in 't Blikveld, samen met deze in de Oude Pastorij in Kapelle op den Bos, is een dubbele en terechte  hommage aan de 70-jarige jeugd van Frans Peerlings.
Samen met de rijke bundel met ondermeer teksten en getuigenissen van zoveel bewonderaars en kunstkenners die ook soms de poging wagen dit boeiende werk onder een –isme of een stroming te vangen. Eigenlijk is het overbodig.

Frapee is Frans Peerlings. En omgekeerd.

 

Graag en met veel eerlijke ver-en be-wondering zijn wij 'gefrapeerd'.
En bieden hem deze hommage aan. 

 

Danku.

 

Opening tentoonstelling Frans Peerlings in ’t Blikveld.  Bonheiden 13 maart 2009.

 

 

Gilbert Putteman, art critic

 

FRANS PEERLINGS, A UNIQUE CHARACTER IN PAINTING

 

For years now, Frans Peerlings has been walking his own artistic track. For years now, he has been stacking all kinds of impressions and dream images in his atelier and at the same time in his unconscious, which find each other afterwards in brilliant combinations and mixtures, where the mystical, the frivolous, the hope and despair go hand in hand and don’t leave each other before the painting meets the demands Frans Peerlings had in mind.

 

Frans Peerlings is a unique character, which cannot be classified in one or another school.

 

Those who have ever seen a painting by Frans Peerlings, will carry it with them for the rest of their lives. I have ever read somewhere, and that is very well applicable to Frans’ work, that works of art are like marks that are carved in the memory or on the lens of an eye. Art ‘inspires’, ‘lives’ and evokes ‘emotions’. On the one hand, his work is surprisingly new, but on the other hand, it is unmistakably based on the ideas and dream world of the ancient Egyptian culture. His works of art are therefore also fields of tension that are saturated with symbols of the ancient Egyptian civilization, which is correctly described by historians as the cradle of Western culture!

 

The work of Frans Peerlings therefore contains duality: on the one hand it offers a window to the world, to the future, but on the other it also refers to a distant past. That is surprising, intriguing, especially when he also manages to trust his feelings to the canvas by means of much mastery.

 

To me, the work of Frans Peerlings has something ‘timeless’. It tries to formulate an answer to all questions that come up in all civilizations: love – death – eroticism… Looking unprejudiced at his work immediately implicates having a fascinating confrontation, or should I say ‘interaction’ with the present work of art. It is a unique experience, such as in the idea of the Chinese philosopher Tsjwang-Tse who wrote: “where do I find the person who forgets the words and who speaks by means of images, so that I can talk to him!”

 

The work of Frans Peerlings is correctly noticed more frequently in international art societies. It is clear that he hasn’t finished painting yet; he still has a lot in store. Peerlings’ work also confirms that art can be heart-warming and contains the right elements of pure beauty. His art broadens our outlook and our life gets a new dimension. His task as an artist is successful.

 

 

Extracts of the opening speech exhibition “20 years Frans Peerlings”. Cultural Centre of Mechelen. 11th of March 2005