Paul Berckx van zijn kant, die verwijst naar de vriendschap met Geo Sempels (1926-1990), benadrukt de vormentaal van Peerlings in deze lyrische bewoordingen: “In tegenstelling tot Geo Sempels, die vanuit een indruk, een idee, zijn structuren en zijn kleurencomposities opbouwt, vertrekt Frans Peerlings zonder thema, zonder motief, maar enkel van zijn ondefinieerbaar onderbewustzijn. De aanloop is steeds een paar perfect getekende cirkels die geleidelijk , vanuit het onderbewuste, uitgebouwd worden met sierlijke kronkelende lijnen, ovalen, driehoeken of eenvoudige rechte lijnen. Uit dit deel van de lijnspelletjes groeit de uitbeelding van figuren, dieren, planten, bloemen, voorwerpen, vrouwen- en mannenhoofden of beelden die sierlijk in en door elkaar vloeiend, tot een geheel ontluiken waarbij penseellijnen en kleurenstippen en kleurenvlekken in zachte pasteltinten, uitgroeien tot een boeiend, aangrijpend, fascinerend geheel van figuren, afbeeldingen en vormen. Zijn werk blijft steeds voor hem een verrassing: een droom die realiteit wordt. Hij vertrekt dus niet zoals Geo Sempels vanuit een gecomposeerde achtergrond, die het hoofd- en de moederkleur is van het thema dat wordt uitgebeeld vanuit de opgevangen emoties of indrukken uit een bepaald feit of gebeuren. Frans Peerlings daarentegen vertrekt zomaar, het onbewuste leidt hem dan verder, met de kleuren tot nieuwe vormen en beelden.” Zoals mijn goede collega Gilbert Putteman bij een inleiding zei: “Zijn combinaties en versmeltingen, alwaar het mystieke, het ludieke, de hoop en de wanhoop hand in hand gaan en elkaar niet verlaten.”

Jean-Pierre de Bruyn merkt hierbij op: “De toeschouwer wordt uitgenodigd om op ontdekkingstocht te gaan tussen de symbolen, die hem worden opgediend. Hij ontdekt ‘aangezichten’, Ensoriaans van uitzicht, eveneens ‘Vrouwenfiguren’, die refereren aan elegante zusters uit de oudheid, de renaissance en de belle époque, maar evengoed aan het type van de ‘aardmoeders’ kunnen herinneren, of nog aan ‘gestileerde vogels’, die niet zouden misstaan in een Keltische of Etruskische tombe, ‘fabeldieren’. Decoratieve kwaliteiten, die mits een inspanning van de toeschouwer er een aantrekkelijk en boeiend kijkstuk van maken.”

Frans Peerlings slaat in de laatste jaren ook de vleugels uit buiten onze grenzen. Na een omvangrijke tentoonstelling in het NAVO-hoofdkwartier te Evere was hij te zien in het maison de la Culture te Monteauban (Fr) en in de Sint-Baafskerk Aardenburg (Nl), waar Anita Tournois schrijft “een waaier van extreem heldere kleuren in een waar regenboogeffect, kenmerkt zijn oeuvre.” Het meest opmerkelijk is de Koreaanse reactie van de President of the Society of Korea Illusart “I believe that the reason for the attraction of your work is that it evokes a certain Asian feeling, or at least that is how I and my colleagues feel. So there may very well be further exhibition opportunities for you in Korea.” Zo vaart de boot verder.

Peerlings’ kunststijl fascineert, lijkt ongrijpbaar. Bij de overvloeiing van beelden en vormen, speels door elkaar heen, is men nauwelijks uitgekeken. In de westerse figuratieve schilderkunst vond ik maar één gelijkenis, een onbetiteld schilderij van 160 x 90 cm, die hem wellicht totaal onbekend is, uit de gouden jaren van “La Jeune peinture belge”, 1947, en dat een collectieve realisatie was van o.m. Bertrand, Bonnet, Notebaert, Delahaut, Milo en van Lint. De figuratie doet het dus nog steeds, omdat de kleur het medium van de schilder blijft, die zijn eigenheid er gestalte mee kan geven. Was het niet Paul Cézanne, die verkondigde: “Quand la couleur est à sa richesse, la forme est à sa pleinitude.”

Paul Berckx, on the other hand, referring to the friendship with Geo Sempels (1926-1990), emphasises Peerlings' language of shapes with these lyrical words: “Unlike Geo Sempels, who builds up his structures and colour compositions starting from an impression, an idea, Frans Peerlings starts without a theme, without a motive, but only from his indefinable subconscious. The preamble is always a couple of perfectly drawn circles that, from the subconscious, gradually develop into graceful, twisting lines, ellipses, triangles or simple straight lines. Out of this part of line games grows the representation of figures, animals, plants, flowers, objects, female and male heads or images graciously blending into each other, until completely opening , when brush lines and colour dots and colour stains in soft pastel shades develop into an exciting, touching, fascinating composition of figures, images and shapes. His work is always a surprise to him: a dream becoming reality.

He therefore does not start from a composed background which is the main or mother colour of the theme that is depicted from the caught emotions or impressions resulting from a certain fact or event, like Geo Sempels. Frans Peerlings, on the other hand, starts just like that, the unconscious will lead him further away, with the colours, creating new shapes and images.” Like my good colleague Gilbert Putteman said in an introduction: “His combinations and mixtures, where the mystical, the frivolous, the hope and despair go hand in hand and don’t leave each other.”

Jean-Pierre de Bruyn notices: “The spectator is invited to go on an expedition between the symbols that are presented to him. He discovers ‘faces’, looking Ensorian, and also ‘female figures’ referring to their elegant sisters from ancient times, the renaissance and belle époque; or that just as well remind you of the type of ‘earth mothers’ or of ‘stylized birds’ that would not be out of place in a Celtic or Etruscan tomb, or ‘legendary animals’. Decorative qualities, making it an attractive and fascinating spectacle, on the condition that the spectator makes an effort.”

During the last couple of years, Frans Peerlings also stretched his wings outside the country’s borders. After an extensive exhibition at the NAVO headquarters in Evere, he could be seen in the “Maison de la culture” in Monteauban (FR) and in the church Sint-Baafskerk in Aardenburg (NL) about which Anita Tournois writes: “a range of extremely bright colours in a true rainbow effect, typifies his work.” The most remarkable is the Korean reaction of the President of the Society of Korea Illusart: “I believe that the reason for the attraction of your work is that it evokes a certain Asian feeling, or at least that is how I and my colleagues feel. So there may very well be further exhibition opportunities for you in Korea.” And so the story continues.

Peerlings’ style of art fascinates, seems intangible. You can continue looking at the playful blending of images and shapes. In the Western figurative art of painting I only found one similarity, an untitled painting of 160 x 90 cm, which is probably completely unknown to him, from the golden years of “La jeune peinture belge”, 1947, and that was a collective realisation of, among others, Bertrand, Bonnet, Notebaert, Delahaut, Milo and van Lint. The figuration still does its work, because the colour remains the medium of the painter, which gives shape to its own individuality. Wasn’t it Paul Cézanne who said: “Quand la couleur est à sa richesse, la forme est à sa pleinitude.”