Pieter Peerlings, Architect

 

COLLECTIEF ONBEWUSTE?  WONDERLIJK EN ECHT?

 

China.

 

In de rubriek van Knack 14 april  2004,  vernemen we dat het Chinese Henan-museum (het op 2 na belangrijkste van China) kunstwerken uitleende aan de Gentse kunsthal van de Sint-Pietersabdij.
De uitgeleende kunstwerken zijn zeer divers.  Zowat het oudste moet een urne zijn, uit het derde millennium voor Christus.  Versierd met een fries van vissen, symboliseert het vruchtbaarheid en overvloed, generatieve energie, lente en geluk in de strijd.  Het jongste, een kom in de vorm van vleermuizen, wijzend op geluk en vreugde, dateert uit de negentiende-eeuwse Qing-dynastie.

Al die tijd, pakweg vijfduizend jaar, bleef alles onveranderd: alle levensvormen zijn één, planten incluis.  Er is géén scheppingsverhaal, alles is er altijd geweest. En was altijd in beweging, in metamorfose.  Mensen veranderden in varkens, schapen, uilen ...,  Beren, vleermuizen, hazen ... worden mensen.  Voor de meeste gedaanteveranderingen tekent de draak.  Hij metamorfoseert in tijd, ruimte, kleur en gedaante.

 

Het is zeer curieus te noemen, maar het werk van Frans Peerlings ademt in en van diezelfde ruimte.  Het is ook niet tijdsgebonden.  De vele vissen die zijn werk soms kriskras doorzwemmen of eerder doorzweven zijn zeer energetische elementen in zijn schilderijen.  Alle levensvormen, hoe bizar ze ook mogen zijn, vormen een eigen samenleving.  Ze spreken en dialogeren zelfs met elkaar.  Hun kosmos  schijnt een steeds eeuwigdurende beweging te hebben.  En in die beweging
vinden we de steeds terugkerende metamorfosen van dier naar mens en van mens naar dier.
Zijn tekening  "De verdwijnstoel der ezels" bewijst dit ten volle.

 

 Egypte.

 

Frans Peerlings bezocht begin januari 2005 Egypte.  Hij werd er bij het bezoeken van de piramides, de oude graven van de vallei der koningen en de duizenden jaren oude tempels,  geconfronteerd met zijn eigen ik.

 

Toen hij in Luxor in een van de vele tempels een fantastisch groot beeld van Ramses II in het zicht kreeg, voelde hij een soort kosmische energie door zich gaan en de geest van deze farao tot zich komen .  De geest scheen zich te mengen met zijn eigen ziel.  En plots voelde hij het beeld ineenvloeien met één van zijn in 2004 geschilderde werken (De Laatste Vlucht).  Contouren, lijnvormen, het kleine vrouwenfiguurtje tussen de voeten van Ramses, de symbolische sfeer, de gedachtegang en het kosmosgevoelen vormden één eenheid.  De geest van het beeld en van het schilderij was dezelfde.

 

Frans vond er zijn vlinders terug in de figuren die de Egyptenaren duizenden jaren geleden  op de muren van hun tempels en graven lieten uitkappen om hun ziel na hun dood die géén dood was, maar een soort metamorfose, te begeleiden .

 

Frans heeft  bij zijn bezoek vele symbolen die in zijn werken komen herontdekt en er vooral de zin van begrepen.  In zijn schilderij "Vreemde Landing" draagt een zeer eigenaardig konijn een soort hoefijzer om de nek.  Hetzelfde hoefijzer, nu een soort sjaaltje in juweelvorm, draagt Anubis om zijn hondenvormige hals.

 

De doorschijnende vormen van benen en armen van sommige Egyptische figuren vormen een eenheid met de complexe figuren van Frans.  Zij zijn bijna identiek.  De zwarte vlekken die voorkomen op alle werken van Frans, zitten ook op de oude muren van de tempels.  Via de zwarte gaten kan men naar andere ruimten, naar een vrije onmetelijke kosmos

 

Frans Peerlings, de schilder van het Onbewuste, heeft sinds meer dan twintig jaar altijd beweerd dat hij rotsvast gelooft in het collectieve Onbewuste.  Alle beelden die de mensen ooit zagen zullen volgens hem nooit verloren gaan.  Ze zijn volgens hem in iedereen gegrift en zodanig zelfs dat ze niet uit te wissen zijn.  Wie hem gelooft volge hem en hij of zij zal er ook kunnen van genieten…

 

 

 

Februari 2005

 

Pieter Peerlings, architect

 

COLLECTIVE UNCONSCIOUS? MIRACULOUS OR REAL?

 

China.

 

From the column of Knack, 14th of April 2004, we learn that the Chinese Henan museum (the second most important museum of China) lends works of art to the hall of art in the abbey of Saint Pieter in Gent.

 

The works of art lent, are very diverse. The oldest one has to be an urn, from the third millennium before Christ. Decorated with a frieze of fish, it symbolises the fertility and abundance, generative energy, spring and success in battle. The youngest one, a bowl in the shape of bats, referring to happiness and joy, dates from the nineteenth century Qing dynasty.

Al that time, during about five thousand years, everything remained the same: all forms of life are one, including plants. There is no story of the Creation, everything has always been there. And everything has always been moving, in metamorphosis. People changed into pigs, sheep, owls,… Bears, bats, hares,… became people.  The dragon is submitted to the most metamorphoses. He transforms into time, space, colour and shape.

 

It can be called very strange, but Frans Peerlings’ work breathes in and of that same space. He isn’t a product of time either. The large amount of fish sometimes swimming or better floating across his work, they are very energetic elements in his paintings. All forms of life, how bizarre they may be, form their own society. They even talk and enter into a dialogue with each other. Their cosmos seems to have an always everlasting movement. And in that movement, we always find the reoccurring metamorphoses of animal into human and of human into animal. His drawing  “De verdwijnstoel der ezels” (the chair of disappearance of donkeys) certainly is proof of that.

 

Egypt.

 

At the beginning of January 2005, Frans Peerlings visited Egypt. While visiting the pyramids, the old graves of the king valley and the ancient temples, he was confronted with his own ego.

 

When he saw a fantastically large statue of Ramses II in one of the many temples in Luxor, he felt a sort of cosmic energy over his body and he felt the pharaoh’s spirit approach him. The spirit seemed to intermingle with his own soul. And suddenly he felt the statue mix with one of his paintings in 2004 (“De laatste vlucht”, the last flight). Outlines, line shapes, the small female figure between Ramses’ feet, the symbolic atmosphere, the idea and the cosmic feeling formed one unity. The spirit of the statue and of the painting is the same.
Frans found his butterflies there in the figures which the Egyptians had carved out on the walls of their temples and graves to guide their soul after their death, which wasn’t really death, but a kind of metamorphosis.

 

During his visit, Frans rediscovered many symbols that are present in his work and he especially understood their meaning. In his painting “Vreemde landing” (strange landing), a very peculiar rabbit carries a horseshoe around its neck. That same horseshoe, now a sort of scarf in the shape of a jewel, Anubis carries around his dog-shaped neck.

 

The transparent shapes of legs, arms of some Egyptian figures form a unity with Frans’ complex figures. They are almost identical. The black stains that occur in all Frans’ works, are also on the old temple’s walls. Through the black holes you can enter other rooms, to a free, immeasurable cosmos.

 

Frans Peerlings, the painter of the unconscious, has been claiming for 20 years now that he definitely believes in the collective unconscious. All images that people have ever seen, will never be lost, according to him. In his opinion, they are carved in everyone’s mind, even in such a way that they cannot be erased. Those who believe him, follow him, and he or she will also enjoy it…

 

 

February 2005

 

 

Anny Sempels, lic. Germaanse Talen.

 

WAT IS FRAPEE NU?

 

Op deze tentoonstelling hangen voornamelijk nieuwe werken.  Een duidelijke evolutie is dus moeilijker merkbaar.

 

Frans Wauters schreef in 2002 een monografie over Frapee, daarin zijn een paar van zijn vroegste werken opgenomen.  In dit werkje vinden we de werken van Frapee ook in chronologische volgorde en daaruit blijkt duidelijk de hele ontwikkeling. De tekeningen zijn veel subtieler en verfijnder geworden.  Het kleurenpalet van Frapee en zijn schilderstechniek verraden gaandeweg een steeds grotere beheersing en kundigheid. De streepjestechniek die Frapee nog steeds gebruikt is veel genuanceerder geworden.  Kleuren vloeien nu moeiteloos in elkaar over

 

Deze streepjestechniek is géén uitvinding van Frapee.  Ik vermelde reeds eerder dat hij grote bewondering had voor de impressionisten en Van Gogh;  het is geenszins mijn bedoeling te suggereren dat Frapee deze techniek zomaar klakkeloos overnam van deze grootmeesters, maar een invloed hiervan is toch merkbaar.  Dat lijkt me overigens geen probleem.  Niets ontstaat zomaar uit het niets, alles is een voortbouwen op wat generaties voor ons werd ontdekt.  De streepjestechniek van Frapee heeft zich ontwikkeld tot een verfijnd netwerk van uiterst fijne krulletjes, kringetjes en streepjes.  Vooral in zijn meest recente werk is de overgang van de ene kleur in de andere vloeiend en bijna onmerkbaar.

 

Zeer goed merkbaar zijn dan weer de omlijningen van de tekeningen.  Ik had het voorrecht een bezoek te mogen brengen aan het atelier van Frapee en daar een doek in wording te zien.  Ik zag een geprepareerd wit doek en daarop in fijne zwarte verf een tekening.  Helemaal af.
Alle figuren die op het ogenblik van het tekenen zelf in zijn brein gekomen waren, stonden daar al.  Ik heb mij ook laten vertellen dat hij niet meer afwijkt van deze tekening.  Voor een stuk is het scheppingsproces dus al voltooid.  Hoe merkwaardig!

 

Frapee wordt dikwijls “De schilder van het onbewuste genoemd”.  Dat is een goede omschrijving, in die zin, dat hij nooit een voorontwerp maakt. Hij begint bovenaan te tekenen en de ene lijn creëert als het ware de volgende.  Aan de rand van het doek moet de tekening stoppen natuurlijk, maar dat is niet echt zo.  De begrenzing, opgelegd door de afbakeningen van het doek, is géén begrenzing in de droomwereld van Frapee.  De figuren lopen verder, buiten het doek.  Wat uiteindelijk vastgelegd werd, is slechts een momentopname van een eeuwig verder glijdende hallucinatie.

 

In de literatuur bestaat ook zo’n proces, waarbij de schrijver gewoon alles wat zo maar pardoes in zijn hoofd opkomt uit zijn pen laat glijden.  Daar noemt men het “stream of consciousness”.  Voor de lezer creëert dat dikwijls een gevoel van totale vervreemding.  Dat is met het werk van Frapee ook het geval.  Het vervreemdt van de werkelijkheid.

 

“Het gebeurt allemaal onbewust”, zegt Frapee zelf, “ik heb het niet in de hand”.  Ik geloof hem graag, maar toch is er een bepaald patroon merkbaar.  Een aantal beelden komt namelijk telkens terug, of moet ik die eerder symbolen noemen?  De piramide bij voorbeeld, is in praktisch ieder werk terug te vinden.  Niet voor niets een piramide.  Bouwden de farao’s in het oude Egypte geen piramides om na hun dood regelrecht in contact te komen met hun goden?  Ook de wijzerplaat, die toch duidelijk de tijd symboliseert, is een steeds weerkerend element.  Vogels en sfinxachtige wezens verdringen mekaar op het doek.  Moet men hier het symbool zien van vrijheidsdrang of in het geval van de sfinx een eeuwig mysterie? Het prettige aan de werken van Frapee is, dat je al die vragen kan stellen en er zelf rustig een antwoord kunt op verzinnen.  Het ultieme antwoord bestaat niet en is voor iedereen zeer persoonlijk.

 

Ik had het reeds over een hallucinatie.  De hallucinaties van Frapee zijn lief en zacht qua kleur, pasteltinten overheersen en maken het geheel wazig en dromerig.  De figuren zijn
ongerijmd en onlogisch, mens en dier vormen een onontwarbaar kluwen, toch is het allemaal lief en prettig. Als we sommige figuren van Frapee in het werkelijke leven zouden tegenkomen, vlogen we waarschijnlijk gillend de eerste de beste boom in, omdat ze zo vreemd zijn.  Maar ze zijn niet agressief.  Het zijn géén verslindende monsters, zoals men die in moderne tekenfilms of actiefilms met waanzinnige special effecten ziet.

 

Toch zit er in ieder doek een sombere noot.  Elk doek heeft zijn zwarte vlek of vlekken.  Waarom dit schrille zwart in een wereld van liefelijke pastelkleuren?  Misschien wil Frapee ons onbewust duidelijk maken dat ook dromen niet alleen bestaan uit rozengeur en maneschijn.

 

 

Uit openingstoespraak tentoonstelling Frans Peerlings.
30 oktober 2003 – C.C. Bonheiden

Anita Tournois, journaliste rubriek kunst 

 

WERK VAN FRANS PEERLINGS ONSTAAT UIT HET ONBEWUSTE

 

AARDENBURG – “Ik ben de schilder van het onbewuste”, zegt Frans Peerlings, autodidact, woonachtig in Mechelen en één van de elf schilders die naast een beeldhouwer deelnemen aan de tentoonstelling “Je binnenste buiten”.  De expositie in de Sint Baafskerk wordt vanavond geopend.

Peerlings is drukdoende zijn schilderijen te rangschikken, maar maakt graag tijd vrij voor een uitleg: “Mijn schilderijen ontstaan uit het onbewuste.  In eerste instantie concentreer ik mij volledig op het doek.  Ik begin met een lijn.  Uit de talloze potloodlijnen, die in elkaar vloeien, kristalliseren zich figuren, die niet vooraf bedacht zijn en waarvan de symboliek mij steeds opnieuw verrast.  Ik werk altijd van boven naar beneden en van links naar rechts.  Soms groeit de tekening zelfs tot buiten het doek.  Deze fase van mijn werk is de belangrijkste.  De rest, de afwerking van die momentopname, is techniek.  Met een borsteltje dat ik trekkend voortbeweeg, zelfs nooit uitspoel, en enkel zes tinten olieverf breng ik de kleur aan.  De verf meng ik op het doek, schilder nooit iets over.”
WAAIER
Het resultaat is opmerkelijk: een waaier van extreem heldere kleuren in een waar regenboogeffect kenmerkt zijn werken, een krachtig mengsel van kleurrijk teken- en schilderwerk.
Door dit sterke eigen handschrift trekken de werken onmiddellijk de aandacht.  Wonderlijke fantasieën, wensen en droombeelden waarin talloze figuren zijn uitgebeeld.  Je kijkt werkelijk je ogen uit.  Golvende, slingerende, ovale en ronde lijnen (zelden een rechte lijn) verbinden de aldus ontstane vormen.  Het een ontspruit uit het ander.
KOSMOS
Frappant is de samensmelting van mens en dier.  Borsten, staarten, vissen, vogels,ogen en handen zijn enkele steeds terugkerende onderwerpen.  Waarin men de oertijd maar ook hedendaagse elementen ontwaart, zoals prehistorisch dieren, zaadvormen, astronauten en lichtpeertjes.  “Mijn werken wortelen in de kosmos, het universum, het oneindige.  Ze weerspiegelen tij en ruimte, verleden en toekomst.  Alles blijkt met elkaar verbonden.  Het zijn beelden, niet alleen van mij persoonlijk, maar meer nog van het collectief onbewuste”, gaat Peerlings verder.
“Tijdens een expositie in Frankrijk attendeerde een toeschouwer mij op de zwarte accenten in mijn werk. Die blijken een onderdeel te vormen van de kunst in Egypte.  Een ander stond een hele tijd gebiologeerd naar mijn werk te kijken en deelde mij vervolgens mee dat ik het complete godendom van de Inca’s met al zijn diervormen en hun geschiedenis op een klein schilderijtje had afgebeeld.  Zaken die, die op dat moment voor mij totaal nieuw zijn.  Dat fascineert me.  Tevens blijken mijn schilderijen veel voorspellende elementen in zich te hebben.  Titels van mijn werken ontstaan daarom altijd achteraf, nadat ik de dingen verduidelijkt zie, de aanleiding herken en uiteindelijk begrijp wat ik heb uitgebeeld.”
VERFIJND
“In de loop der tijd – ik schilder nu 20 jaar – zijn mijn figuurtjes wel verkleind, alles is meer verfijnd nu”.  Frapee – de handtekening van Peerlings – begon zijn loopbaan als prozaïst, schrijver over de essentie en het belang van dromen, de wortel van de fantasie, in een taalgebruik zo beeldend, dat het schilderend weergeven een logisch uitvloeisel is van zijn beeldend vermogen.

Uit: PZC – krant Aardenburg (Nederland)  - 25 juni 2004

WHO’S WHO!

 

 

  

  

Uit/From: Design News Week, Who’s Who ,Seoul Zuid Korea – 14 mei 2001

 

Guido Van den Bogaert, art historian.

 

Peerlings was a late-bloomer when he started in 1985 as an autodidact artist and chose the artist name FRAPEE. He developed into a unique artist within a short period of time.

 

May I quote Giraldus de BARRY, a 12th century writer who saw the famous “Book of Kells” in Ireland, an illuminated handwriting with a complex decoration of figures and animal motives that are woven into each other: “If you study it carefully, you will penetrate into the treasury of art itself,” he wrote. “You will see complicated figures, so delicate and subtle, so brief and compact, so full of knots and chains, so fresh and lively, that you will conclude that this is not the work of a human-being, but of an angel.” I don’t want to compare Peerlings with an angel – you could come across them more easily in the 12th century – but Frans Peerlings should have had and should still have the patience of a saint in order to carefully incorporate shapes and colours as a monk, who creates a new world out of his own fantasy in the margin of a manuscript. Doing that, Peerlings develops his own very special vocabulary. You can interpret his paintings as a kind of written language that you can learn by first looking at it attentively and getting a short explanation. Without a doubt, however, symbols and associations will evoke other images with the artist than with the spectator. The artist freed himself of every realistic portrayal and submits himself to the principle of the flat surface, as people in the ancient Egypt already did. His colours are soft, light warm, sparkling but sometimes also distant. The background colours act as a sounding board for organically coloured shapes that fill up the canvass up to a certain height. Although colour and shape in composition are a rational and necessary process in art, with Frans Peerlings the unconscious is the source for the used method and starting shapes…

 

His work is neither completely ornamental nor the result of pure calculation. Not a single shape is forced but arises from other shapes. Not a single colour stands on its own, but is in perspective to other colours. On a soft background there are cheerful and less cheerful figurations that are typical of Peerlings’ shape fabrications. You can look fascinated at shapes that show a resemblance with shapes of former cultures. Peerlings’ art is existent, but at the same time ancient. His art is Western, but at the same time intrinsically related to primitive art. His art is figurative, but it is very close to abstraction.

 

Frans Peerlings is an artist with a big personality and he doesn’t lose his head because of possible fashion trends. His inner world gives him the strength to start again and again with a new canvas, a new unknown adventure. His fantastic universe radiates a melancholy that won’t let go of the spectator. His archetypical faces, wavy female bodies, bizarre birds and other animals and plants have an alienating effect or can evoke erotic tension or can have us plunged into a schizophrenic surreal fairytale world.

 

 

From the opening speech exhibition Frans Peerlings

 

21st of January 2000 – Gallery Pro-Art Lier. 

 

WHO’S WHO!

 

 

  

  

Uit/From: Design News Week, Who’s Who ,Seoul Zuid Korea – 14 mei 2001

WHO’S WHO!

 

 

  

  

Uit/From: Design News Week, Who’s Who ,Seoul Zuid Korea – 14 mei 2001